وبلاگ رسمي هيات مكتب الذاكرين

حضرت ام البنین(س)

ای فلک یک مه و سپهر سه اختر

شیرخدا را خجسته همدم و همسر

فاطمــه دوم بــهشت ولایـت

یـار عـلی، نایــب بتـول مطهر

یوسف زهرا توجهش به تو بانو

زینب‌کبری تو را صدا زده مادر

امّ‌بنیــن، مــام شیـر خـداوند

امّ‌ادب، آفتاب خانـه ی حیـدر

خوانده کنیـز عزیز فـاطمه خود را

ای بـه ادب از همه زنان جهان سر

برده به میراث از تو عشق و ادب را

حضـرت عبـاس در حضــور بـرادر

کرده نثار قدوم یوسف زهرا

چــار گل سـرخ و چار لاله ی پرپر

ای پسر تو حسین دوم زهرا

ای بــه بنینت ســلام آل پیمبر 

از همگان برترنـد خیـل شهیدان

رتبه ی عباس توست ز آن همه برتر

نیست عجب گر که با زیارت زهرا

گــردد اجــر زیــارت تــو برابــر

رویــت مــانند آفتــاب درخشـان

بــختت بالاتــر از سپهــر مــدوّر

غبطـه بـه عبـاس تو برند شهیدان

با همه قدر و جلال در صف محشر

زائــر بــاب البقیـع تـوست دل ما

ای نفس جـان بـه تربـت تـو معطر

روی ارادت نهاده‌ایم بر آن خاک

حـاجت دائـم گرفته‌ایم از آن در

روز وفات تـو گشت شهـر مدینه

محفل اندوه و اشک و ناله سراسر

کاش که بودند چار دسته گل تو

تا که زنند از غمت به سینه و بر سر

حیف نه عباس داشتی و نه عثمان

آه نه عون تو بـا تو بود نه جعفر

آب شدی در فراق یوسف زهرا

گـرچه تــو را بــود داغ‌هـای مکرر

دوست نه تنها گریست بر تو که می‌زد

بــر دل دشمــن شــرار آه تـــو آذر

در کـف عبـاس تـوست حاجت کونین

گرچـه جـدا شـد ورا دو دست ز پیکر

دست جدا گشت و دیده شد هدف تیر

نیــزه بــه سینــه، عمـود آهن بر سر

بـر تــو و عبــاس تــو ســلام هماره

ای پــدر و مــادرم فــدای تــو مادر

گـــر بگــذارند دشمنــان تو «میثم»

گیرد چون جان خـود مـزار تو در بر

شاعر : غلامرضا سازگار(ميثم)

حضرت ام البنین(س) و حضرت عباس(ع)

ای جبرئیلم تا خدایت پرکشیدی

از مادر چشم انتظارت دل بریدی

جز ام لیلا کس نمی فهمد غمم را

من پیر گشتم تا چنین تو قد کشیدی

تنها نه دل گرمی مادر بوده ای تو

بر خاندان فاطمه روح امیدی

بر گردنم انداختی با دستهایت

زیبا مدال عزت «اُمّ الشهیدی»

زینب کنار گوش من آهسته می گفت :

هرگز مپرس از دخترت از چه خمیدی

از خواری بعد از تو گفت و گفت دیگر

بر پیکر ما نیست جایی از سپیدی

این تکه مشک پاره را تا داد دستم

فهمیدم ای بالا بلند من چه دیدی

از مشک معلوم است با جسمت چه کردند

وای از زمین افتادن، وای از نا امیدی

باور نخواهم کرد تا روز قیامت

بی دست افتادی به خاک و خون طپیدی

در سینه پنهان می کنم یک عمر رازم

پس شکل قبرت را دگر کوچک بسازم

شاعر : قاسم نعمتي

حضرت ام البنین(س)

رودها چشمان خیست را برابر داشتند

آسمان ها را نفس هایت مکدّر داشتند

دست هایت در میان خانه ی مولا وزید

کودکان فاطمه انگار مادر داشتند

موج ها از بستر چشمان تو برخاستند

ابرها ازسوز دامان تو سر برداشتند

خانه بی سقّا و چشمت خیس و اندوه تو را

آن سحرگاهان بی فانوس باور داشتند

بی علمدار است صف های خیالت سال ها

سال هایت حال و روزی گریه آور داشتند

اشک هایت هفت دریا را به جان آورده بود

ناله هایت را زنان هفت کشور داشتند

مادر پروانه های بی قرار نینوا

سنگ ها پروانه ات بودند اگر پر داشتند

شاعر : حميده رضايي

حضرت ام البنین(س)-حضرت عباس(س)

این صدای ناز عباسِ من است

نغمه‌های راز عباسِ من است

شرحه بر بیت خموشم می‌رسد

باز تكبیرش به گوشم می‌رسد

آمده آهِ ابالفضلم به گوش

مشك دارد گه به دندان گه به دوش

ناله با این گریه‌هایم می‌كند

آمده مادر صدایم می‌كند!

من دعا بی قدر و بی حد گویمت

ای ابالفضلم خوش آمد گویمت

آمدی مادر فدای موی تو

پس چرا خاكی شده گیسوی تو؟

گو مگر روی زمین افتاده‌ای؟

گو مگر از صدر زین افتاده‌ای؟

كار مادر اشك مجنونی شده

چشم عباسم چرا خونی شده؟

چنگ خود كی پای زلفانت زده؟

تیر كین كی بر دو چشمانت زده؟

با دو دستت دست مادر را بگیر

تا كشم از چشم شهلای تو تیر

وای عباسم دو دستانت كجاست؟

بازوان همچو مردانت كجاست؟

مادرت شد سرفراز جنگ تو

علقمه شد عرصه‌ی آهنگ تو

من شنیدم از وفا و غیرتت

دور تو گردم فدای هیبتت

من شنیدم طعنه بر رشكت زدند

مادرم تا تیر بر مشكت زدند

من شنیدم بی دو دست از روی زین

ای گلم با صورت افتادی زمین

دامن زهرا سرت بگرفته است

آه! زهرا در برت بگرفته است

بانویم از غم رهایت كرده است

فاطمه مادر صدایت كرده است

حاجی من حج تو باشد قبول

اجر تو با دست زهرای بتول

آمدی این دل حزین با خود ببر

مادرت ام البنین با خود ببر

شاعر : حسن فطرس

حضرت ام البنین(س)

ای بــه بنیــن تــو درود همـه

فاطمـه یا فاطمـه یا فاطمـه

بــاغ گــل یــاس سـلام علیک

مـــادر عبــاس ســلام عـلیک

ای همه از خود سفرت تاحسین

اذن دخـول حــرمت یاحسین

سایـــه‌نشین حـــرم آفتــاب

غــرق شــده در کــرم آفتاب

فـــاطمه دوم حیــدر شــدی

مادر یک ماه و سه اختر شدی

طوبـی، طوبـی لک زیـن احترام

دختـر زهـرا بـه تو گوید سلام

قـدر تـو گـوی شرف از ناس برد

ارث ادب را ز تــو عبــاس بــرد

جز تو کـه بـر شیـرخدا شیـر زاد؟

جز تو کـه بـر شیـر علی شیر داد

جز تو که در کرب و بلای حسین

چـار پسـر کــرده فـدای حسین

چـار پســر دادی و زیــن افتخــار

شــد حــرم چــار امــامت مــزار

پــاسخ آن وفــا و احســاس تــو

فاطمــه شــد مــادر عبـاس تــو

چـار پسـر داشتـی ای جـان پاک

رفـت غریبانــه تنـت زیـر خـاک

لیـک جوانــان عــرب ره سپـــر

در پـی تابـوت تــو همچـون پسر

بــر لبشـان نالـه یا فاطمه

اشـک فشاندنـد بــرایت همـه

دیــده اوتـاد بــرایت گـریست

سیــدسجّاد بــرایت گــریست

نیست عجب اینکه به ترفیع تو

فاطمـه آیــد پــی تشییـع تو

بـه غیـرت و وفا و احساس تو

بـه خـون پیشانـی عبـاس تو

ناله جانسوز تو در گوش ماست

چوبۀ تابوت تو بر دوش ماست

بـاز هـم آی ماه شهادت فروز

مراسـم دفـن تـو مـی‌بود روز

بـر در بیـت تـو شـرارت نشد

بر گل روی تـو جسـارت نشد

ضربــه بـه بـازوت نزد هیچکس

لگــد بـه پهلـوت نـزد هیچکس

کـاش شـود جـاری اشـک همه

از حـرمت تــا حـرم فاطمه

«میثــم» آلـــوده دل ســوخته

چشم بـه سـوی حـرمت دوخته

ذکر دل اوست به هر صبح شام

تـا کـه دهـد بـر تو مکرر سلام

بــاغ گــل یــاس سلام علیک

مــادر عبـــاس ســلام علیک

شاعر : غلامرضا سازگار(ميثم)
 

وفات حضرت ام البنین(س)

باز هم نشسته یک گوشه

طبق رسم همیشه اش:تنها

زیر تیغ آفتاب بقیع

دورتر از هیاهوی دنیا

**

از صدای گرفته اش پیداست

دیشبش سخت گریه می کرده

یاد آن روزی افتاده است که

زینبش سخت گریه می کرده

**

یاد حرفهای زینب افتاده

کم کم آب میشود به پای حسین

باز تکرار کرده،میگوید:

هرچه دارم همه فدای حسین

**

یاد حرفهای زینب افتاده

حسین را تشنگی ش آزرده

وقت میدان از عطش می گفت

از لبان خشک و ترک خورده:

**

خواهرم!تشنگی عجب سخت است

احساس میکنم که سنگینم!

آسمان چرا سیاه شده

هوا را پر ز دود می بینم

**

ام البنین کاش تو هم بودی

آنجا که لحظه هاش پر از غم بود

بین دردهایشان تنها

سایه ی مادری فقط کم بود

شاعر : سینا نژاد سلامتی

وفات حضرت ام البنین(س)

ادب و غيرت ابالفضلت

همه مديون مادري تو بود

هر كسي لايقش كه حيدر نيست

اين علامت ز برتري تو بود

**

پسرانت همه مريد علي

اين برايت هميشه يك فضل است

افتخار شما همين بس كه

پسرت حضرت ابالفضل است

**

تا كه ديدي بشير را گفتي

اي بشير از حسين من چه خبر

پسرانم همه فداي حسين

از ضياء دو عين من چه خبر

**

تا شنيدي حسين را كشتند

ناله ات از زمين به بالا رفت

جاي زهرا براش ناله زدي

ناله ات تا به پيش زهرا رفت

**

بعد از آن روز گريه كارت شد

بهر دوري چار دلبندت

هر كسي از كنار تو رد شد

گريه كرد از فراق فرزندت

**

يادمانِ غروب عاشورا

روضه ميخواندي از دل گودال

روضه ميخواندي از غريبي و

روضه از سينه اي كه شد پامال

**

تا كه نيزه به او اصابت كرد

تيره گون آسمان عالم بود

نانجيبان مگر نميدانيد

اين گلو بوسه گاه خاتم بود

شاعر "حبيب باقر زاده

شعر حضرت ام البنين(س)

ام البنین مضطر نالد چو مرغ بى پر
گوید به دیده تر، دیگر پسر ندارم

زنها! مرا نگویید ام البنین از این پس
من ام بى بنینم ، دیگر پسر ندارم

مرا ام البنین دیگر مخوانید
به آه و ناله ام یارى نمایید

بنالم بهر عباسم شب و روز
شده آهم به جانم آتش افروز

به دشت کربلا آن مه جنبینم
شنیدم بود سقاى حسینم

به دریا پا نهاد و تشنه برگشت
حسینش تشنه بود، از آب لب بست

گذشت از آب و کسب آبرو کرد
به سوى خیمه ها با آب رو کرد

ز نخلستان چو بر سوى خیم شد
به دست اشقیا دستش قلم شد

شنیدم آنکه جدا شد ز قامت عباس
دو دست بر اثر ظلم قوم حق نشناس

به چشم راست خدنگش رسیده از الماس
چمن خزان شد و پژمرده گشت چون گل یاس

شاعر : فائيز تبريزي

حضرت ام البنين(س)

هرکجا صحبت ادب باشد
نام اُمّ البنین میان آید

امتحان کرده ام و می گویم
که دعایش عجیب می گیرد

پس به ام البنین توسل کن
هر زمانی گره به کار افتد

آن قَدَر با ادب و خانم هست
که خودش را کنیز می خواند

خودش و هر چهار فرزندش
نوکران قبیله ی احمد

بود از اول کنیز خورشیدو
قمرش تاهمیشه می تابد

تا که عباس چشم خود وا کرد
دید دور حسین می چرخد

از همان بچگی قسم خورده
که برای حسین می میرد

"گفتم ام البنین دلم پا شد"
دست بر سینه تا بقیع آمد

گوشه ای در سکوت قبرستان
پرچمی در خیال می جنبد

یک ضریحی که نیست،آن گوشه
روی آن جای خالی گنبد

انتهای رواق رؤیایی
مادری سنگ قبر کم دارد

مادری که ضریح فرزندش
به تمام بهشت می ارزد

دل من می دهد گواهی که
مرقدش این چنین نمی ماند

مردی از جنس نور می آید
و برایش ضریح می سازد

پنجره، گنبد و دو گلدسته
با طلای عیار صد در صد

مادر ساقی است پس صحنش
علم و مشک آب می خواهد

یک مثلث ز نور می سازد
کربلا و مدینه و مشهد

شاید آن روز من نباشم وَ
مرده باشم کسی چه می داند؟…

تو گواهی بده که این نوکر
تا دم مرگ، از تو دم می زد

شاعر : داود رحيمي

شعر حضرت ام البنين(س)

رباعی گفتی و تقدیم سلطان غزل کردی
معمای ادب را با همین ابیات حل کردی
رباعی گفتی و مصراعی از آن را تو ای بانو
میان اهل عالم در وفا ضرب‌المثل کردی
فرستادی به قربانگاه اسماعیل‌هایت را
همان کاری که هاجر وعده کرد و تو عمل کردی
کشیدی با سرانگشتت به خاک مُرده، خطی چند
تمام شهر یثرب را به خاک طف بدل کردی
خودش را در کنار مادرش حس کرد بغضش ناگهان وا شد
خدا را شکر بودی زینب خود را بغل کردی
چه شیری داده‌ای شیران خود را که شهادت را
درون کامشان شیرین‌تر از شهد و عسل کردی
***
رباعی تو بانو! گرچه تقطیع هجایی شد
به تیغ اشک خود، اعرابشان را بی‌محل کردی

 شاعر : محسن رضواني

مدح و مصيبت حضرت ام البنين(س)

منكه جدا گشته ز سوى كبريايم
بنت الوقارم مادر حجب و حيايم
در امر ظاهر نه، ولى در باطن كار
از بانيان واقعى هل اتايم
من برتر از زنهاى والاى بهشتم
من خانه دار حضرت شير خدايم
من گرچه فيض از محضر زهرا نبردم
از راه زينب محرم خيرالنسايم
مريم خورد غبطه به فرزندى كه دارم
من مادر سقاى دشت كربلايم
من باغبان گلشن احساس هستم
ام البنينم مادر عباس هستم

تا كه عقيل آمد سراغم جان گرفتم
روزى پاك از سفره يزدان گرفتم
پيغام حيدر روح تازه بر تنم داد
يعنى مدال از حضرت جانان گرفتم
تا خواستگار من اميرالمؤمنين شد
حاجات خود را از خدا آسان گرفتم
شكر خدا كردم كه قابل ديد ما را
جا در حريم صاحب قرآن گرفتم
وقت ورودم در حريم پاك زهرا
در ابتدا از زينبش دامان گرفتم
گفتم نيَم من بانوى خانه، عزيزم
بر مادرت سوگند من بر تو كنيزم

تا كمترين عضو سراى وحى گشتم
مأنوس‏تر با آيه‏هاى وحى گشتم
در درس تفسير گل زهرا نشستم
تا از دل و جان آشناى وحى گشتم
محو خدا گشتم ادب را آفريدم
فانى فى الحيدر فداى وحى گشتم
من ليله القدرى شدم تا كه خبردار
از ابتدا و انتهاى وحى گشتم
از خواندن آيات يوسف بهره بردم
تا مادر يوسف لقاى وحى گشتم
در بين يوسفها گلم زيباترين است
عباس من ماه اميرالمؤمنين است

تا كه خدا عباس را بر من عطا كرد
اميد پنهان على را بر ملا كرد
آل عبا دور مرا بگرفته بودند
چشم قشنگ كودكم محشر بپا كرد
ديدم على بوسه زند بر دست عباس
با گريه‏اش جشن تولد را عزا كرد
گفتم مگر عيبى بود در بازوى او
مولا مرا با راز پنهان آشنا كرد
گفتا كه اين زيبا لقا ذُخرالحسين است
او را علمدار شهادت كبريا كرد
زيبا نگهدارش كه او مال حسين است
بر چشم او بنگر كه دنبال حسين است

زيباتر از هر ماه می‏تابيد عباس
بر بيت حيدر نور مى‏بخشيد عباس
زينب برايش مادرى مى‏كرد آرى
بر پاى خواهر خوب مى‏خوابيد عباس
لالايى‏اش آيات شمسُ والضحى بود
سرّ خدا را خوب مى‏فهميد عباس
در چشم زينب خيره مى‏شد كودك من
رخسار زهرا را در آن مى‏ديد عباس
كودك ولى هيبت به زير ابرويش بود
تنها براى يار مى‏خنديد عباس
از كودكى اسم غيور كبريا بود
شير رشيد حضرت شير خدا بود

او باب جنات النعيم اهل‏بيت است
آيينه ذات رحيم اهل‏بيت است
روز ازل حق روى عرش خود نوشته
عباس علمدار حريم اهل‏بيت است
در سفره دارى و كرم در رزم و غيرت
شاگرد ممتاز كريم اهل‏بيت است
تا كه رساند بر خدا پيغمبران را
نامش صراط مستقيم اهل‏بيت است
حق را اگر سوگند دادى بر حسينش
او باب احسان قديم اهل‏بيت است
كرب و بلا را نام او كرب و بلا كرد
يك نعره زد در علقمه محشر بپا كرد

عباس را معصوم تنها مى‏شناسد
او را كه بى همتاست زهرا مى‏شناسد
وقتى كه دستش مى‏شود باب شفاعت
عالم مقامش را به فردا مى‏شناسد
فرمود «زُقّ العلم زَقّا» در مديحش
اوج كمالش را شه ما مى‏شناسد
بر دختر چشم انتظار خيمه سوگند
يك مشك پاره غيرتش را مى‏شناسد
آب فرات و خاك علقم باد صحرا
او را بنام پاك سقّا مى‏شناسد
او رفت و زينب ماند و زنجير و اسارت
افتادن او شد شروع هر جسارت